Langmusi – Zoige – nomadenhotel - Songpan
Tussen anderhalve kilometer offervuren moeten we ons doorworstelen, we hebben ademnood van al die smog. Er is veel politie op de been, Han zegt: “er komen vast officials”. En zowaar, auto’s vol heilige lama’s komen ons tegemoet, begeleidt door nog meer politie.
Ik heb het zo zwaar met het klimmen dat ik denk dat ik ziek ben, maar opeens merk ik dat mijn voorrem opnieuw vastzit. Het komt door de val tijdens de trekking. Tijdens de trekking gingen we na de lunch weer van start, onze volgwagen ging rijden, Ivan er achteraan en daarna ik en plotseling ging onze driver zonder aankondiging op de rem, Ivan dook er bovenop en daarop ik en toen is mijn voorrem behoorlijk beschadigd. In Langmusi heb ik na veel reparatiewerk de rem weer redelijk aan de praat gekregen, maar vanmorgen is de rem opnieuw vastgeslagen. Na een half uur sleutelen is het toch weer gelukt de boel los te krijgen, we kunnen eindelijk aan de tocht naar Zoige beginnen. Als ik met de remmen aan het repareren ben wordt er door een Chinese man meteen een telelens op mijn gezicht gezet, ik vloek dat hij g.v.d. moet opdonderen en snel, even geen fotosessie, ik heb nu iets anders aan mijn hoofd. Als je gespannen bent vanwege die remmen moet je dit gedoe zeker niet hebben. Ondertussen zijn we zeker meer dan duizend keer gefotografeerd, vanuit iedere vierwieldrive auto steekt onderweg een telelens. Het gaat lang goed, maar soms ben je hier even klaar mee, regelmatig belemmeren ze ons om verder te fietsen, ze hebben helemaal niet door wat ze aan het doen zijn met die grote auto's.
Op 26 kilometer krijgen we een tunnel. Er is licht aan het einde van de inktzwarte tunnel, nee er is mist, nee er is een waanzinnig landschap met enorme grasvelden. Tunnels zijn altijd eng en door de stress ga je allerlei spoken zien, fatamorgana’s, maar we zijn ongeschonden door de 1673 meter lange tunnel gekomen.
De graslanden zijn prachtig, de nomaden zijn dicht aan de weg gaan leven, dat doen ze in de zomer, zo kunnen ze nog wat bijverdienen met paardrijden met die rijke Chinese toeristen. Na 83 km zijn we in Zoige en bij het eerste hotel mogen we er zomaar in, er zit een jongen achter de balie. Morgen staat er ruim 151 km op het programma, dat wordt een lange tocht, maar als we het niet halen moeten we bij de nomaden aanklampen en dat is bijna zeker.
Ergens in de graslanden
Ergens in de graslanden tussen Zoige en Songpan op bijna 60 km hebben nomaden huisjes neer gezet en op geen beter moment kan dit komen. Dit is een droom, we zitten er compleet doorheen, zware tegenwind, kou en klimmen en we moeten nog 91 km en op deze afstand liggen geen dorpen. Han zegt weer: “als de nood het hoogst is …….”. We krijgen yakvlees, salade van een geschaafde aardappelen met pepers en gesmolten yakboter en rijst. De duizenden yaks, schapen en wilde paarden zijn overal om ons heen, we zitten op 3623 meter hoog, morgen moeten we nog hoger naar 3840 en dat is dan de top van de graslanden en het hoogste punt van onze reis.
b>De derde dag
Vandaag is het een vreselijke zware fietsdag door een prachtig landschap en natuurlijk halen we de top, het geeft een heerlijk gevoel, 116 km buffelen, we gaan meteen maar door naar Songpan. Moe en vies komen we in Songpan waar we al snel onderdak vinden, we douchen, eten heerlijk bij een moslim-eethuis en slapen 11 uur achter elkaar, onze drie zware fietsdagen hebben er flink ingehakt. Hier blijven we de komende dagen, we moeten ook al onze kleren wassen, echt alles is vies geworden.
Songpan
Songpan is een lieflijk stadje, hier willen we even blijven, maar eerst gaan we weer op jacht naar geld. Alle vijf geldautomaten geven niks, we gaan met een taxi naar een grote stad verderop, daar zouden we kunnen pinnen, maar weer niks. We hebben net genoeg geld tot Chengdu, maar het houdt niet over, we kunnen ons niets extra’s meer veroorloven. Met een Exel sheet hebben we een strakke begroting gemaakt en ik ga nog even de stad in om te bedelen of iemand onze laatste euro’s wil wisselen. Hierbij kom ik toeristen tegen die allemaal zonder geld zitten en dat geeft ons een goed gevoel omdat we nu zeker weten dat onze passen niet geblokkeerd zijn zoals de pinautomaten steeds aangeven. In Emma’s guesthouse naast ons hotel wil Emma vanavond onze laatste euro’s wel wisselen, maar we moeten vanmiddag van haar eerst de ATM weer opnieuw aflopen omdat ze soms toch nog geld geven aan buitenlanders ????????
Alleen als Emma wil wisselen kunnen we ons een uitje naar Huanglong permitteren anders hebben we hier het geld niet voor.
Emma heeft de euro’s gewisseld en wij kunnen naar Huanglong.
Als we door de stad slenteren, zien we de moslimstreet en dat lijkt ons wel wat, het is een mooi straatje waar de moslims wonen, ze wonen meestal gescheiden van de Han Chinezen. Hier is ook de vleesmarkt, daar gaat het er heftig aan toe, vegetariërs kunnen hier beter aan voorbij lopen. Er wordt overal ter plekke uitgebeend, Han eet samen met een uitbener rauw yakvlees. De dag gaat verder op aan lekker ronddolen.
Huanglong
Huanglong betekent gele draak, zo wordt de hele vallei genoemd, de vallei heeft de vorm van een draak. Al vroeg gaan we met onze chauffeur op pad, we moeten een pas over van ruim 4000 meter en daarachter ligt het prachtige natuurpark Huanglong. Het park is beschermd door Unesco. De dauw hangt rond de hoge bergtop en het park is vochtig, de kleuren zijn diep groen terwijl de zon al begint te prikkelen. Een ontspannen dagje uit.
Op de terugweg vragen we onze chauffeur of hij nog een keer bij de China construction bank wil stoppen, je weet maar nooit. Ik steek, met de moed der wanhoop, de visa card voor de zoveelste keer deze afgelopen vier weken in de ATM en ik geloof mijn ogen en vooral mijn oren niet, de ATM begint te rammelen en spuugt zomaar een lading bankbiljetten uit. Ik ren meteen juichend naar de auto waarin Han nog met de chauffeur zit te wachten, de chauffeur springt uit de auto als hij mij ziet juichen en maakt een vreugde dansje, deze chauffeur was al eerder met ons op geldjacht, Han rent meteen naar de ATM om met zijn visa card nog een lading te pinnen en we zijn opgelucht dat we voor het eerst sinds vier weken weer geld hebben kunnen pinnen. Terug op de kamer passen we onze begroting aan, halen diep adem en gaan meteen bij Emma een cappuccino bestellen. We hoeven niet meer te bezuinigen op eten en koffie, verder kunnen we ook nergens op bezuinigen, we moeten toch ergens slapen.
Wandeling door Songpan
In een achteraf straatje zien we opeens een hotel met een prachtige entree met een waterpartij, we snappen het niet want als je van buitenaf de kamers ziet lijkt het vies en sjofel, al snel komen we erachter dat dit een hoerenhotel is, de dames zitten zich achter de ramen massaal te schminken.
In het stadje Songpan ontdekt Han een speciaal koffie café waar we nog betere cappuccino kunnen krijgen als bij Emma, we hebben weer geld en we worden meteen decadent en hier is het nog redelijk rustig. Maar hier drinken ook de grote Han Chinese bazen hun koffie en komen de onderdanen op afroep, ze mogen blijven staan aan de tafels van de bazen, ze krijgen gesprekken en ze knikken. De bazen gaan ondertussen veel bellen en spugen hun klodders in de prullenbak onder de tafel. De lekkere cappuccino drinken ze met veel gesmak op. Dit bazen onderdanen gedrag is altijd overal aanwezig, ook in ons land, maar daar is het minder zichtbaar. Er komt een dikke dominante vrouw binnen met kleding vol met goud, haar gezicht is gebleekt a la Michael Jackson, de hals is bruin en de armen ook. Wij denken dat dit de hoerenmadam wel eens kan zijn, ze papt ook meteen aan met de bazen en ze komt uit het straatje van het hoerenhotel. Het is altijd de moeite waard om met je kopje koffie uren te blijven zitten, dan zie vaak het dagelijkse leven zo aan je voorbij gaan.
Pink Floyd wordt gedraaid in dit café, maar door het geschreeuw van de ondertussen in volle getalen aanwezige Chinezen is het nauwelijks hoorbaar.
Om de hoek van ons hotel zit een massagesalon en omdat ik gisteren tijdens de wandeltocht akelig gevallen ben en ik daar nu helemaal stijf van ben ga ik van de massage gebruik maken. Maar voordat ik naar de massagesalon ga moet ik eerst mijn benen scheren, dat heb ik al weken niet gedaan, gewoon omdat ik daar geen zin in had. Wie heeft dat ooit verzonnen dat vrouwen benen moeten scheren, het is de ergste klus die een vrouw te verduren krijgt op schoonheidsgebied. Doe je dat met een scheermachine dan worden de haren niet kort genoeg, doe je dat met een scheermes dan heb je overal schaafplekken. Op mijn hoofd zijn de haren al jaren wit, maar op mijn benen blijven het zwarte stekels. Maar goed, de benen zijn geschoren, maar nu zie ik dat mijn rode teennagels er ook niet meer uitzien. Ook maar vervangen, oude nagellak eraf, nieuwe erop. Nu zal iedereen denken waarom fietst een mens met rode teennagels. Nou, dat zit zo, als we na het fietsen gedoucht op pad gaan op zoek naar eten hebben we vaak onze teva sandalen aan omdat onze fietsschoenen dan even kunnen luchten. Die teva sandalen zijn natuurlijk ongelooflijk lelijk en met rode teennagels lijkt het misschien nog iets, de Chinese dames kijken er met afschuw naar. Ik had natuurlijk ook pumps in mijn fietstas kunnen stoppen, maar pumps onder een afritsbroek, nee, dat ziet er ook niet uit, dus van twee kwaden zijn die teva’s nog het beste. Eigenlijk zijn de meeste sandalen altijd erg lelijk, je krijgt er van die eenden voeten van, Han draagt er ook nog sokken in. Opeens moet ik terugdenken aan gisteren in het Huanglong park waren vijf mannen van rond de vijftig elkaar aan het fotograferen, zij droegen ook sandalen met sokken erin en zij hadden de mooie nette broeken met vouw opgetrokken tot aan de oksels, de dure poloshirts met merkjes die ze erboven droegen leken babytruitjes, ik heb er lang naar staan kijken, de mannen vonden zichzelf erg net en ze waren zeer tevreden over de foto’s, dat zag je aan hun glunderende gezichten.
Han krijgt inspiratie van mijn scheeractie en hij gaat na weken opeens ook zijn baard scheren. Die Chinese mannen hebben geen baarden, misschien hebben ze helemaal geen haren op hun lijf, maar alleen op hun hoofd. Wel vreemd dat de Hui, moslimmannen wel baarden hebben, sommige oude mannen hebben van die mooie lange witte sikken. Han zingt lachend: “Jan, Piet Joris en Korneel etc. etc. en als slot, echte mannen hebben baarden”.
De oliemassage is heerlijk, al mijn spieren worden behandeld en ik kom als herboren terug van de salon. Ik ben klaar voor de laatste kilometers, morgen gaan we aan de laatste 370 kilometers van deze reis beginnen. Han waagt zich niet aan massage, hij wil geen polonaise aan zijn lijf. Chengdu zal over een aantal dagen hopelijke onze veilige thuishaven zijn.